De laatste loodjes……….. zijn het drukst!!

Hallo lieve volgers,

Weer een boel avonturen verder, tijd voor een nieuw blog van mij.
Eerst het beste nieuws van de maand: we hebben onze werkzaamheden in het veld weer opgepakt. Unicef had ons twee en halve week geleden toegezegd dat het geld snel zou komen, dus heb ik besloten wat voor te schieten om alsnog de (helaas wel een zwaar uitgeklede) implementatie te starten van School Self Evaluation. Hartstikke fijn dat dat alsnog kan, want we hebben met z’n allen wel een beetje zitten wachten, met de bijkomende frustraties.

Gelukkig heb ik me niet hoeven te vervelen met het gezellige bezoek van Mea en Sandra en later ook Jikke. We hebben fijne weken gehad, heerlijk. Een ook weer veel moois van Uganda gezien (zie foto’s).

De tool voor School Self Evaluation (SSE) die we gemaakt hebben met inspecteurs, lerarentrainers en headteachers, moest gaan leven. Want papier is ook maar papier. En dat heeft hier in Uganda niet zo heel veel waarde (tenzij er geldbedragen, handtekeningen en stempels op staan).
Dus vorige week met z’n allen op de brommer, in de auto, elke dag naar een school om deze met het team van die betreffende school, sommige ouders en wat leerlingen te evalueren. Een proces van een dag, met een groepsdeel en een plenair deel. De school werd onder de loep genomen aan de hand van zeven thema’s; pedagogisch klimaat, lesgeven en leren, leerresultaten, schoolmanagement, persoonlijk leiderschap, schoolomgeving en middelen en stakeholdersbetrokkenheid. Maar er moest wel bewijs worden geleverd, want wie zegt dat het klopt dat je in het hoogste stadium zit, je moet je stellingen wel kunnen beargumenteren. Zijn de kinderen wel echt happy en safe op jouw school? Bereiden leraren echt hun lessen voor en zijn ze überhaupt aanwezig? Klopt de schooladministratie en is deze inzichtelijk? Poe, dat was best wel heel moeilijk, want er wordt normaal gesproken helemaal niet zo ‘diep’ gekeken naar kwaliteit, laat staan dat je dat zelf moet doen! Evalueren, reflecteren, (zelf) beoordelen, discussiëren, beargumenteren. Moeilijke vaardigheden, die in ieder geval geoefend konden worden. En waar deze activiteiten eigenlijk om draaiden; de lerarentrainers begeleiden in het goed faciliteren van zo’n zelfevaluatie. En eigenlijk vond ik dat ze het heel goed deden, steeds beter, ik zag het dag na dag vooruitgaan. Natuurlijk kan het hier niet bij blijven, dus zijn we deze week weer bij elkaar gekomen om na te denken over hoe nu verder, wat te doen met deze kennis en vaardigheden. Hoe kunnen we scholen en hun leraren het beste begeleiden bij het verbeteren van de school. Want daar gaat het tenslotte om. Hoe komen we beetje bij beetje vooruit, zodat kinderen beter kunnen leren en zich verder ontwikkelen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het een geruststellend idee vind, dat er een opvolger komt. Want een jaar was voor het werk toch zeker wel heel kort, zeker doordat het ook even heeft stilgelegen.

En wat dan nu nog? Eigenlijk nog heel veel. We dachten; laten we de tijd die we hebben (nu er weer budget komt..) nog eens lekker volproppen. Morgen een trainingsdag voor de pre-service tutors (pabo docenten), om ook hen bij te spijkeren over wat we hebben gedaan dit jaar. Volgende week een dag waarop alle studenten leermiddelen gaan maken van lokale (en zoveel mogelijk) kosteloze materialen. Toch zal er nog flink wat moeten worden aangeschaft (papier, verf, lijm, stof, raffia, stof, geverfd palmblad, etc. etc.) en dat is een van de redenen waarom zulke activiteiten eigenlijk niet worden georganiseerd hier. Dag 2 is een open dag, waarvoor de studenten in de ochtend de schoolgebouwen gaan decoreren, dan lekker luxe lunch krijgen (voor deze keer niet alleen maispap met bonen, maar ook matooke, groenten, rijst, vlees, kip, vis, saus en niet te vergeten een flesje fris). Vervolgens komen de dorpsbewoners, lokale overheidsmensen, head(teachers) van nabij gelegen scholen, ouders van de studenten en onze lerarentrainers om alles te bewonderen en natuurlijk….ook om matooke te eten. Er wordt zelfs een hele koe geslacht. Aan het einde van de open dag wint de groep die de meest innovatieve leermiddelen heeft gemaakt een prijs. Ik kon nog tegenhouden dat er twee geiten werden geofferd voor de prijsuitreiking. Ze vonden het uiteindelijk toch ook zinvoller om certificaten uit te delen. Deze kunnen de aankomende leraren namelijk aan hun cv toevoegen. En dan… dan is het tijd voor muziek en dans!!! Leuk!! Kan ik eindelijk mijn Afrikaanse danskunsten showen, haha!
Ben benieuwd hoe dit zal zijn, we zijn heel druk met de voorbereidingen en ik heb er in ieder geval al veel zin in, hopelijk vinden de studenten dit ook echt leuk (want het is ook een beetje het afscheid)!

Ik eindig mijn verblijf hier met een meeting met alle betrokkenen uit het project en daar heb ik eigenlijk niet zoveel zin in, want deze mensen komen eerlijk gezegd vooral voor hun transport allowance en voor de lunch met matooke, grrrr. Maar goed, we maken er wel wat van en het lijkt me toch belangrijk om iedereen te betrekken in hoe nu verder en verantwoordelijkheden scherp te krijgen (maar goed, dubbele gevoelens, want het lijkt vaak alsof mensen het een worst zal wezen hoe nu verder, dat is en blijft moeilijk, it’s all about the money in dit land en corruptie lijkt hier de best lopende business die er is).

Wat dan nog rest is het bewaken dat (al) het Unicef geld goed terechtkomt. Omdat het zo laat is gekomen, kunnen we niet alles (verstandig) besteden aan de activiteiten in het veld en ik moet ontzettend op m’n strepen staan dat er iets nuttigs (wat is dat dan nuttig, hier komen de verschillen heel duidelijk in beeld) van gedaan wordt. Ze kijken er hier bijvoorbeeld echt niet van op om dat geld dan maar te stoppen in de bouw van een huis voor de principal voor na haar pensioen, de zogenoemde ‘soft landing’. Ik wil best ver meegaan met de Ugandese cultuur, maar ik kan me niet voorstellen dat Unicef dat ontwikkeling noemt… ik in ieder geval niet.
Verder ben ik druk met het schrijven van een paar rapporten, voor Unicef, voor VSO, voor de college, voor de nieuwe mentor. En dat wil ik goed doen en er de tijd voor nemen, want zeker nu er een opvolger komt, zie ik kansen voor voor(t)(uit)gang.

Tot snel weer!
Linda