Workshops teamleren en feestmaand juni!

Oli Otya! Hallo allemaal!

Een nieuw weblog om jullie weer een beetje bij te praten van de laatste gebeurtenissen. Allereerst bedankt voor jullie reacties en mailtjes, heel fijn!
In dit weblog weer nieuws over de vorderingen op het werk, maar ook een reeks feesten en partijen. Juni was een toch beetje feestmaand met de bruiloft van Becky en Chris, de geboorte van Joshua, zoon van Joel (mijn chauffeur) en de zestigste verjaardag van Trees in Bushenyi.

Ik heb de laatste weken gewerkt aan het in elkaar zetten van een reeks workshops over teamleren en activerende werkvormen in de klas. Ook hebben we een stuurgroep opgezet van focal CCT’s (van elk district de coordinerende lerarentrainer), DPO en ikzelf. Ik had namelijk het gevoel dat het toch voor een heel groot gedeelte erop neer kwam dat ik alles zelf bedacht, regelde en uitvoerde en ik denk dat het veel effectiever en duurzamer is als we het samen bedenken, regelen en uitvoeren. En als ik straks (vanuit het perspectief van het werk gezien is dat namelijk al razendsnel) wegga, zou het mooi zijn als de nieuwe structuren en interventies ook zonder mij, verder kunnen worden geimplementeerd. Het blijft dromen en misschien niet realistisch te verwachten dat dingen doorgaan als de mentors weer weg zijn, maar ik denk wel dat het goed is om in ieder geval zo veel mogelijk acties in te zetten, die dat op z’n minst bevorderen.
Nou goed, in de stuurgroep bespreken we nieuwe ideeen, de organisatie van alle workshops en andere ondersteuning in de districten. Ook vraag ik input en feedback op boekjes die ik aan het maken ben voor alle CCT’s om de werkvormen te kunnen faciliteren.
De workshops zien er nu zo uit dat we in de ochtend een aantal vormen van teamleren aanbieden, zoals:
• ‘trading centre’; waarbij leraren hun talenten ‘aanbieden en verkopen’ en door middel van zelf geformuleerde leerpunten vervolgens talenten ‘kopen’ om eigen kennis en vaardigheden te verbreden of te verdiepen.
• ‘table cloth’; waarbij groepen denken over issues en daarbij ‘challenges’ aangeven en de volgende groep, na de wissel, nadenkt over mogelijke oplossingen en randvoorwaarden.
• ‘intervisie’; waarbij we de werkvorm ‘pooltable’, gebruiken als demonstratie. Een kleine groep is de intervisiegroep (zij spelen aan de pooltable), de overige deelnemers van de workshop zijn observanten en geven feedback. De intervisiegroepsleden delen elk een casus uit hun werk, kiezen er een en werken deze uit aan de hand van vaste stappen, met als doel door reflectie nieuwe inzichten te krijgen en deze weer te kunnen toepassen.
In de middag werken we aan vormen van cooperatief leren, die geschikt zijn voor grote groepen en weinig tot geen materiaal kosten.
Onderliggend idee van al deze werkvormen en de manier waarop ik het aanbied, is dat ik de mensen hier wil inspireren meer samen te werken en meer te reflecteren op eigen handelen om een impuls te geven aan de effectiviteit van leren en professioneel handelen.
Mooi gezegd natuurlijk, maar wel lastig gedaan. Het blijft gek dat we werken aan verbetering van onderwijs, terwijl aan de basisvoorwaarden (salaris voor leraren, eten voor leraren en kinderen, goede klaslokalen en inrichting, lesmaterialen etc. etc.) niet wordt voldaan. En toch proberen we de moed er een beetje in te houden. Wij kunnen hier weinig (eigenlijk niets) doen aan deze basisvoorwaarden. Daarvoor moet toch echt de Ugandese regering andere prioriteiten gaan stellen, die liggen nu overduidelijk niet bij het onderwijs.
Ik heb het gevoel dat het werk aardig op de rit staat. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en zie ook de mensen hier genieten, dat alleen geeft nu alle voldoening die ik nodig heb, om het te blijven voortzetten.

In de categorie feest hebben we drie happenings te melden; de bruiloft, de geboorte en de verjaardag. Alledrie erg leuk om mee te maken en een mooie mix van Uganda meets the west.
De bruiloft was in Jinja, maar geen bruiloft zonder vrijgezellenfeest, dus dat hebben we ook goed gevierd. We zijn met Izy, beide moeders, Becky en ik naar een spa geweest en hebben genoten van allerlei behandelingen (masage, mmm, teennageltjes weer mooi rood) en een heerlijke lunch. ’s Avonds heeft Chris voor beide families, Izy en mij lekker gekookt. De volgende dag zijn we met dezelfde dames naar een Afrikaanse dansworkhsop geweest, minder succesvol, maar zou op zich wel leuk zijn om als workout te doen elke week (veel shaken en springen).
De bruiloft was in Jinja, ik was daar al een keer eerder geweest, maar vond het helemaal niet erg om daarnaar terug te gaan. Het is aan de oorsprong van de Nijl, oh, wat is het daar mooi. We bleven allemaal slapen daar, in een tent (!) aan het water, gezellig! De dag verliep heel relaxed, eerst na aankomst een overheerlijke lunch in ons gewone kloffie, zelf Becky en Chris zaten gewoon in hun thuispak, zeg maar.. En toen gingen we allemaal aankleden en optutten en dat was een feest op zich, met z’n allen in de campingdouche (maar wel een heel luxe) elkaar helpen. Ondertussen waren de mensen van de lodge bogen aan het maken van takken met wc papier omrold, klinkt heel apart als ik het zo opschrijf, maar het effect was eigenlijk heel mooi. Vriendinnen van Becky hadden allerlei decoraties gemaakt en aan haar moeder meegegeven om op te hangen. Gelukkig waren er ook een paar vrienden van Becky en Chris over, maar onze VSO-groep was toch al wel een groot deel van de gasten.
De ceremonie was kort maar krachtig en onze VSO Tommy was de ambtenaar van de burgelijke stand (het huwelijk was in Kampala al officieel bekrachtigd, dit was alleen symbolisch). Na de ceremonie werden er foto’s gemaakt en dronken we Pim’s (Engels drankje). In de avond weer lekker gegeten en de sfeer werd er goed ingehouden met speeches van familie en vrienden en het optreden (hihi) van Cynthia en mij (Trees was helaas ziek). We sloten de avond af met het oplaten van Chinese lantaarns boven het water, prachtig!
En toen weer op pad naar Bushenyi om de verjaardag van Trees te gaan vieren, die inmiddels weer was opgeknapt. Je moet je voorstellen dat de locaties waar we naar op en neer moesten, telkens honderden kilometers rijden is over relatief slechte wegen en dit kost veel tijd en energie. Onderweg naar de plek waar Trees woont kwamen we nog langs Masaka om de zoon van Joel te bewonderen en een kraamkadootje te brengen. Na bij mij te hebben overnacht kwamen we gelukkig een dag voor het grote feest van Trees aan om alles nog een beetje voor te bereiden voor de volgende dag. Er werd Trees gelukkig (maar ook heel bijzonder om mee te maken) een heleboel uit handen genomen want de secretaresse van de PTC had zichzelf de taak toebedeeld om het feest te organiseren. Ze had een schoonmaakteam gemobiliseerd om het huis en de tuin aan orde te maken. Zondag was er een kookteam om heerlijk eten (Ugandees met een westerse slag) te maken en Nathalie, de Nederlandse vriendin van Trees die in Bushenyi woont, had een grote taart gebakken en versierd en liedjes geoefend om met haar kinderen en alle gasten te zingen op de dag zelf. Op haar verjaardag was het overdag nog lekker rustig. Het kookteam was al druk in de weer en studenten zorgden voor de tafels en stoelen voor de gasten. Toen Nathalie en de kinderen arriveerden, hebben we samen buiten versierd. Tegen zes uur kwam iedereen binnendruppelen (veel collega’s en buren van de PTC) en gingen we zingen, heerlijk eten en natuurlijk de taart aansnijden met vuurwerk. Trees had nog een mooie speech voorbereid in het Engels en we sloten de avond af met kampvuur.

Nog een leuk en voor mij heel belangrijk werknieuwtje, is dat ik samen met Lillian (gaat binnen VSO over de educatieprojecten) in de maand november alle initiatieven van de UNICEF-mentors in het land ga bundelen in een (online) uitgave. We vinden het heel belangrijk voor de PTC’s, de CCT’s, maar ook voor VSO en de mentoren, dat alle initiatieven worden bewaard en gedeeld. Lillian en ik gaan daar nu al mee beginnen, want we willen er ook een soort action research aan koppelen. We roepen daarbij de hulp in van een onderwijsonderzoeker hier (uit UK), die ons methodisch kan ondersteunen. Dat betekent dat ik t/m eind oktober in Masaka woon en dan de laatste maand (want ik ga in december terug naar huis) in Kampala verblijf en weer een beetje kan wennen aan de westerse beschaving, hahaha!

Minder is dat de heimwee stevig aanhoudt en dat is soms erg moeilijk, vooral als er zoveel mooie dingen gebeuren. Ik kan niet zo goed omschrijven wat het is, dat me dat gevoel geeft, maar het heeft toch te maken met dat ik regelmatig erg verlang naar 'het vertrouwde van thuis'. Ik vind dat vooral heel stom van mezelf, maar wil het toch proberen te accepteren, omdat ik dit hoe dan ook wil en kan afmaken. Het is een te bijzondere ervaring om het om die stomme heimwee op te geven.

Tot de volgende keer weer!
Liefs Linda