Hoe is het eigenlijk met... Linda..? in Uganda..?

Hallo allemaal, bedankt voor jullie reacties, mailtjes en fb posts weer. Erg fijn!!

Het gaat hier best goed. Er is inmiddels weer veel gebeurd, heb weer veel meegemaakt, met als hoogtepunt toch wel de komst van pap, mam en Moniek. Ik zal jullie weer eens een beetje bij praten.

Na het laatste weblogverslag ben ik druk geweest met het schrijven van het rapport voor bevindingen en acties, het bedenken van interventies/activiteiten, samen met de lerarentrainers (CCT’ers), die we in alle districten kunnen uitvoeren in de tweede en derde schoolperiode dit jaar. Dat was best een struggle, omdat ik het voor mijn gevoel alleen moest doen. CCT’ers en DPO zijn absoluut niet (pro-)actief, sparren kennen we hier niet en samenwerken in het algemeen zijn de mensen hier - wat ik tot nu toe heb ervaren - niet echt gewend). Ik wilde wel iets gaan doen waar de trainers en leraren echt iets aan hebben en dat maakte dat ik veel nagedacht heb over zal ik het nu zus, of zal ik het nu zo aanpakken. Uiteindelijk heb ik een globale aanpak geformuleerd, waarbij we op verschillende manieren gaan werken aan; vormen van teamleren, meer actieve onderwijsmethoden en management ontwikkeling. Op 17 mei hebben we een review meeting gehouden voor alle stakeholders van het project. Ik vond het best heel spannend van tevoren, want ook dit had ik eigenlijk vrijwel in m’n eentje voorbereid. Er zat een aantal actieve werkvormen in en ik wilde graag flink wat input van de deelnemers. Ik had echt geen idee hoe dat zou vallen. En het was eigenlijk erg leuk, het ging goed, de mensen deden actief mee (dat is toch fijn, haha) en ik kreeg - voornamelijk zinvolle - feedback terug. Als je het leuk vindt om meer te lezen over het verslag en de presentatie, zie: https://www.dropbox.com/sh/tl3s73k0be5rajy/uaWJ2z95vD/Ndegeya%20CPTC%20Masaka%2C%20Linda%20Jakobs (misschien moet je eerst een dropboxaccount aanmaken om het te kunnen zien, dat weet ik even niet zeker..) En voor de foto’s van de stakeholders review meeting, zie: https://www.dropbox.com/sh/sl52olf195nq5ya/gLqP5Oy7Iu/Stakeholdersreviewmeeting%20VSO%20UNICEF%20BRMS%20programme

In april heb ik ook de tweede incountry trainingweek gehad van VSO en de week daarop, een tweedaagse van Unicef met alle collega’s in het project.
Inmiddels ben ik begonnen met de activiteiten, vorige week heb ik de hele week op het eiland Kalangala (van de Ssese eilanden) gewerkt. Daar heb ik intervisie uitgeprobeerd (want tja, het is toch eerst kijken of het uberhaupt werkt wat ik bedacht heb) en dat ging best aardig. Eigenlijk vooral valkuilen die we in Nederland misschien ook wel zouden tegenkomen (moeilijk om casus goed en diepgaand genoeg te omschrijven, snel met oplossingen komen ipv reflecties). Heb wel ideeën om het al weer iets anders aan te pakken, zo probeer ik zelf ook elke keer maar weer te leren. Ben vandaag bezig met de training voor meer actievere lesmethoden en richtlijnen op papier te zetten voor de CCT’ers (lerarentrainers) hoe ze het beste kunnen faciliteren bij verschillende vormen van teamleren. Morgenvroeg weer op pad om een intervisiesessie te doen met een basisschoolteam, samen met een CCT’er.
Het werk is leuk, maar gaat ook wel moeizaam, omdat ik het echt vooral alleen moet doen. En dat is best lastig voor iemand die zo ontzettend graag samenwerkt. Ik leer er wel veel van, maar ik merk toch dat ik energie krijg, als ik weer even met iemand heb kunnen praten over de aanpak en daar weer van leer. En dat kan – voor mijn gevoel dan - eigenlijk alleen weer met westerlingen. Als ik probeer een gesprek te voeren met DPO of de principal of een CCT’er over werk, haken ze gemiddeld na drie zinnen af. Ik weet dat ik soms loos kan gaan over werk, en dat ik dan misschien iets te langdradig ben. Maar letterlijk drie zinnen... dat is toch geen gesprek? Oef.. lastig hoor.

Ook het leven hier gaat niet over roosjes. Ik vind het niet altijd even prettig om hier te zijn. Ik mis thuis, Nederland, Nijmegen, vrienden en familie best wel (dus voor het eerst van m’n leven heimwee denk ik). Ik bouw eigenlijk geen vriendschappen op met Ugandesen, alleen gewoon prettig en vriendelijk contact (hoe is het vandaag, ja goed en met jou, en af en toe een lieve knuffel), terwijl er natuurlijk alleen maar Ugandesen om me heen zijn. Voor westerse vrienden moet ik toch eruit, naar Lenke en Nollaig in Masaka (15 min hobbelen met de auto, maar niet zo graag in het donker en dat is het na het werk), naar Trees in Bushenyi en naar Becky en Cris in Kampala (altijd voor een heel weekend want het is naar beide bestemmingen ong. 3 uur rijden). Ik vind het ook wel lastig dat het me niet echt lukt om vriendschappen op te bouwen met de mensen hier, het lijkt alsof ik me niet kan identificeren met of geen aansluiting vind bij Ugandesen, niet fijn om te ervaren. Dat vind ik moeilijk om te accepteren, omdat ik het wel echt nodig heb en omdat ik zie en hoor dat sommige andere VSO’ers dat wel kunnen en doen. Ik waardeer de vriendschappen (met westerlingen) die ik wel heb, des te meer!

Zo, nu genoeg gemopperd, ik heb zeker ook nog leuke dingen te delen! De vakantie met pap, mam en Moniek was super! Ze zijn een week gebleven en hebben ook ons mams verjaardag kunnen vieren, met zelfgebakken taart van vriendin Lenke. En natuurlijk met Afrikaanse presentjes van de craftshops. Pap en mam’s huis heeft nu ‘the African touch’. Ze vonden het allemaal fijn om hier te zijn, maar ook wel heel indrukwekkend. Als je in een week alles krijgt te zien en meemaakt, is dat natuurlijk wel heftig. Naast een paar nachtjes in een gezellig guesthouse in Entebbe en verblijf in mijn huisje in Masaka, zijn we ook ‘op safari’ geweest naar een national park met grote meren dat redelijk dichtbij Masaka ligt. De natuur is daar schitterend mooi en er zijn veel wilde dieren. We hebben een ochtend safariwandeling gemaakt, een gamedrive en een heel mooie boottocht in de namiddagzon met allemaal nijlpaarden om ons heen. We hebben zelfs een krokodil gespot, whaaaah! We hebben overnacht in mooi (en luxe) safaritenten, heel gave ervaring. Moniek en ik die een tent deelden, hebben super genoten van het mooie uitzicht over het meer, de prachtige zonsondergang, het wake up-call kopje koffie buiten op de vlonder en de bush douche (mannetje met jerrycan rent van keuken naar tent en heist de waterzak tot boven je hoofd; heerlijk warm douchen maar!)

Ben weer een aantal weekenden op pad geweest, heb koninginnedag gevierd in een Nederlandse kroeg in Kampala met bitterballen en kaas. Cynthia, Trees en Becky en Cris zijn inmiddels al weekendjes bij mij komen logeren, erg fijn! Met Pasen ben ik samen met Trees een weekend naar een collega geweest, heel wat uurtjes rijden hier vandaan, naar een prachtig merengebied.
Vorige week naar het eiland, zijn ook Lenke en haar moeder mee geweest voor een welverdiende vakantie. Dat was heel fijn, we hebben elke namiddag en avond gezellig gekletst, prachtige zonsondergangen gezien en lekker met een wijntje bij het kampvuur gezeten!

In het vooruitzicht heb ik een weekend bij Trees, een weekend naar Kampala met een cultureel festival, helpen op een gezamenlijk VSO Kampala cluster-project (creamiddag op een basisschool die wordt gesponsord door het VSO Kampala cluster) en natuurlijk de bruiloft van Becky en Cris, waar we met alle VSO collega’s naar toe gaan en waar Trees, Cynthia en ik het bruidspaar gaan verblijden (ahum) met gitaarspel en zang van een liedje van The Beatles, doe es gek!
Tot de volgende keer!
X Linda
Foto’s volgen snel.