Unicef introductie en verhuizen naar Masaka
Door: lindajakobs
Blijf op de hoogte en volg Linda
30 Januari 2012 | Oeganda, Masaka
Beste volgers van het Uganda avontuur,
Het is alweer een week geleden dat ik mijn vorige blog schreef, maar het voelt als een maand. Want een avontuur dat is het… Er gebeurt zoveel; leuke, fijne, indrukwekkende momenten, maar ook minder fijne momenten, waarbij de cultuurshock die ik ervaarde toen ik aankwam in Masaka, toch wel de meest intense was. Ik zal jullie erover vertellen, maar eerst wat meer over het begin van de week op het kantoor bij Unicef.
Afgelopen maandag, dinsdag en woensdag kregen we voorbereidende dagen over het project van Unicef. Het klinkt misschien als een boel voorbereiding, eerst VSO in country training en nu dit weer. Maar de introductie bij Unicef was puur gericht op het landelijke project waarbinnen Trees, Cynthia en ikzelf en nog 8 anderen die er al een tijdje zijn deelnemen. En dat was echt nodig. De informatie die ik over het project vanuit Nederland heb gekregen, was namelijk minimaal en liet veel ruimte voor interpretatie. Ik wist dat ik op een soort Pabo zou komen te wonen en werken en dat ik een rol zou krijgen in de implementatie en kwaliteitszorg van de nascholing van basisschoolleerkrachten. Mijn verwachting was dat ik dat zou doen vanuit Masaka CPTC (Core Primary Teacher College, vergelijkbaar met een Pabo dus en mijn basis), en dat ik van daaruit scholen en trainingscentra zou bezoeken.
Op kantoor bij Unicef hoorden we van Emmi, een pittige Deense die het project aanstuurt vanuit Kampala dat het ietsje anders zou gaan lopen, geen probleem hoor, alleen maar leuk, maar ik moest wel even slikken...
De bedoeling is namelijk dat ik de trainingscentra voor nascholing van basisschoolleerkrachten (die al bestaan) ga begeleiden bij implementatie en kwaliteitszorg (hé, dat klopt dus :-)) van hun trainingen aan leerkrachten en management, zodat deze basisscholen uiteindelijk beter kunnen voldoen aan de BRMS (Basic Requirements Minimal Standards). Dit is dus ook meteen het kwaliteitskader dat gehanteerd moet worden. En stel je daar niet teveel bij voor, het gaat voornamelijk over (BASIS)faciliteiten, bijvoorbeeld dat er lokalen moeten zijn ipv buiten onder een boom lesgeven, dat er een wc is en dat er een bal aanwezig moet zijn om mee te kunnen spelen. Er zijn ongeveer twee onderdelen in deze standaard die gaan over lesgeven, leren en management en dat zijn degene waar ik me op zal gaan richten.
Wat nieuw voor mij was, is dat ik niet alleen Masaka district moet bedienen, maar ook nog 6 omliggende districten, waarvan een eilandengroep in Lake Victoria. In elk district zijn ongeveer 2 tot 3 CC's (Coordinating Centres) met elk een CCT (Coordinating Centre Tutor) die moet worden opgeleid. Elke CC is weer verantwoordelijk voor de nascholing van de leerkrachten van een flink aantal basisscholen (weet niet precies hoeveel, kom ik later op terug). De afstanden tussen deze CC's zijn helemaal niet zo vreselijk groot, maar de wegen zijn slecht (alleen dirt roads). Het is dus niet zo makkelijk om op een dag veel kilometers te maken. Dit betekent dat ik veel in de auto zit (vandaar de Unicef auto) en een aantal dagen achtereen van huis ben. Ik verblijf dan in guesthouses in de verschillende districten. Het leuke daarvan is natuurlijk wel dat ik veel van het land ga zien en veel mensen zal ontmoeten, zowel locals als westerlingen, omdat in deze guesthouses veel mensen verblijven die bij andere NGO's werken. Ze noemen dit dan ook 'going in the field'. Bij het aannemen van de chauffeurs is gelet op dat zij overal de weg weten, goed Engels spreken, weten wat Muzungu behoeftes zijn (zoals gezond eten en een schoon en veilig guesthouse met running water, zoals ze dat hier noemen) en boven alles prima chauffeurs zijn.
Woensdagmiddag hebben we op het VSO-kantoor in Kampala alle spullen verzameld en klaargezet, die we nodig hebben in onze huizen op de PTC-terreinen (Pabo's), zoals een gaskookstoestel, beddengoed, handdoek, ledlamp, keukengerei, maar ook een laptop, printer en dongel (jeuj!).
Donderdagochtend was het dan eindelijk zover; het vertrek naar mijn basis, CPTC Ndegeya in Masaka, de plek waar ik het komende jaar ga wonen en (van waaruit ! ik ga) werken. 's Ochtends vroeg al zat de principal (directrice van de CPTC Ndegeya) in een grote Afrikaanse jurk, samen met de chauffeur en de auto op me te wachten bij het VSO kantoor. Ze was heel vriendelijk en hielp met het inladen van de spullen. Na het oppikken van mijn eigen bagage bij het guesthouse gingen we op pad naar Masaka. Onderweg nog in Kampala stopten we bij een grote mall, om alle overige benodigde inkopen te doen. Dat was fijn, want zo konden principal Teopista en ik een beetje aan elkaar wennen :-). Ze had veel geduld met deze gespannen Muzungu en nam uitgebreid de tijd. It's totally your day, I want it to be good for you… bleef ze herhalen. Dat was wel geruststellend en tegelijkertijd ook wel ongemakkelijk, omdat ik toch wel een beetje verwend voelde.
Weer onderweg in de auto mocht ik genieten van Celine Dion-covers met panfluitbegeleiding, die de chauffeur trots op volume 'very loud' zette, haha! Ook ging ik op de foto bij de evenaar, het toeristisch hoogtepunt van Masaka. We haalden ook nog wat groenten en fruit op de open market, stalletjes naast de weg, waar de meest exotische spulletjes te krijgen waren. Mmmmm, uitproberen maar, hoewel de ananas me tot nu toe toch het beste smaakt.
Hoe dichter we Masaka naderden, hoe minder ontwikkeld (hoe zeg ik dit tactisch) het eruit ging zien… Pfff, best heftig.. Ik hoop dat het me lukt hier nog eens wat meer over te vertellen… Masaka zelf is een relatief klein stadje, maar heeft wel wat voorzieningen, zoals een bank, scholen, ontzettend veel kleine shopjes, eettentjes en zelfs een universiteit. We reden ongeveer 5 kilometer van Masaka town vandaan, alvorens we op het CPTC terrein kwamen, aan de andere kant van een flinke heuvel.
Fjieuw, dat was weer even slikken, en het begin van de cultuur schok, my goodness (zoals ze het hier netjes zeggen), niet echt idyllisch zeg maar.. Het is een kostschool en ik weet niet of je daarvan een voorstelling kunt maken, en dan van een Afrikaanse kostschool, maar het zijn eigenlijk allemaal kleine witte barakjes waar mensen in wonen, werken, waarin wordt lesgegeven, wordt gegeten, wordt gedoucht of waarin wordt geslapen (studenten blijven de hele week of langer).
Ik kreeg het huis naast de principal. De beste plek van het terrein dus. Een prima huisje met als je binnenkomt een huiskamer, achter een (zeer sobere) keuken, vanuit de woonkamer een gangetje naar de studeerkamer, douche (jeueueueueueeujjjjjj!), wc en slaapkamer. De studeerkamer hadden ze babyroze (?) geschilderd en de slaapkamer limoengroen, erg leuk! Voor de rest is alles wit en ze hadden lichthouten meubeltjes neergezet. Verder staat er een prachtig kitschie bankstel, mooi van lelijkheid. Ook hebben ze me een koelkast en stereotoren gebracht. Later was ik in het huis van de principal om thee met haar te drinken en zij heeft amper spullen in huis, alleen een tafel met een paar stoelen en een kast met wat paperassen, kun je nagaan hoe de rest van de collega's wonen. Ik moet zeggen dat ik het overal voelde steken, kreeg er buikpijn van. Het voelde daarom echt supergek om daarna doodleuk nogmaals het stadje in te gaan om de winkel leeg te kopen. Er zit echt een enorme gap in ontwikkeling qua spullen tussen wat wij westerlingen en zij Afrikanen hebben. Ik vind het echt een uitdaging om daar rustig onder te blijven. Al helemaal als deze lieve mensen er alles aan doen om het mij naar de zin te maken. Ik weet ook wel dat dat voor een heel groot deel komt, omdat ik VSO/Unicef representeer, maar toch. Het is de eerste keer dat Unicef deze districten begeleidt (en dus ook geld en andere middelen investeert), omdat zij in vergelijking met de noordelijker gelegen (post war) districten, nog relatief ontwikkeld zijn (kun je nagaan..), dus ze doen er werkelijk alles aan om Unicef te vriend te houden. Moeilijk om te ervaren dat zij zich noodgedwongen zo afhankelijk opstellen van deze hulporganisaties.
De afgelopen dagen heb ik al mijn tijd gespendeerd aan het inrichten van het huis, schoonmaken, koken, spullen aanschaffen en kennismaken met de mensen die nu al op het terrein zijn. Het is nog vakantieperiode, dus het is nog heel rustig, heeeeeeeeel rustig. Zo rustig dat ik vandaag besloot de omgeving te gaan verkennen met mijn chauffeur Wasswa en ook op zoek te gaan naar andere Muzungu's. Ik had een paar aanknopingspunten, dus wie weet ontmoet ik snel wat mensen in deze omgeving om, naast alle super vriendelijke collega's, ook wat Muzungu aanspraak te hebben. Daarom zit ik nu bij Frikadellen, een door een Deens echtpaar gerund eetcafe met gratis wifi (mits je wat bestelt), en een meetingpoint voor Muzungu's. Verder ga ik zo dadelijk nog even naar Backpackers Masaka, een guesthouse waarvan de jongeren die vrijwilligersprojecten doen met de Nijmeegse organisatie Be More hun basis hebben. De Nederlandse projectleiders wonen en werken hier permanent en ik wil ze graag ontmoeten om wat meer van de omgeving, het wonen en werken hier te leren, ook vanuit het westerse perspectief.
Misschien dat ik morgen nog wel even terug kom hier om wat foto's te uploaden…
Voor nu.. tot de volgende keer! Take care (zeggen ze hier bij het afscheid, beetje hetzelfde als houdoe!)
Liefs Linda
Het is alweer een week geleden dat ik mijn vorige blog schreef, maar het voelt als een maand. Want een avontuur dat is het… Er gebeurt zoveel; leuke, fijne, indrukwekkende momenten, maar ook minder fijne momenten, waarbij de cultuurshock die ik ervaarde toen ik aankwam in Masaka, toch wel de meest intense was. Ik zal jullie erover vertellen, maar eerst wat meer over het begin van de week op het kantoor bij Unicef.
Afgelopen maandag, dinsdag en woensdag kregen we voorbereidende dagen over het project van Unicef. Het klinkt misschien als een boel voorbereiding, eerst VSO in country training en nu dit weer. Maar de introductie bij Unicef was puur gericht op het landelijke project waarbinnen Trees, Cynthia en ikzelf en nog 8 anderen die er al een tijdje zijn deelnemen. En dat was echt nodig. De informatie die ik over het project vanuit Nederland heb gekregen, was namelijk minimaal en liet veel ruimte voor interpretatie. Ik wist dat ik op een soort Pabo zou komen te wonen en werken en dat ik een rol zou krijgen in de implementatie en kwaliteitszorg van de nascholing van basisschoolleerkrachten. Mijn verwachting was dat ik dat zou doen vanuit Masaka CPTC (Core Primary Teacher College, vergelijkbaar met een Pabo dus en mijn basis), en dat ik van daaruit scholen en trainingscentra zou bezoeken.
Op kantoor bij Unicef hoorden we van Emmi, een pittige Deense die het project aanstuurt vanuit Kampala dat het ietsje anders zou gaan lopen, geen probleem hoor, alleen maar leuk, maar ik moest wel even slikken...
De bedoeling is namelijk dat ik de trainingscentra voor nascholing van basisschoolleerkrachten (die al bestaan) ga begeleiden bij implementatie en kwaliteitszorg (hé, dat klopt dus :-)) van hun trainingen aan leerkrachten en management, zodat deze basisscholen uiteindelijk beter kunnen voldoen aan de BRMS (Basic Requirements Minimal Standards). Dit is dus ook meteen het kwaliteitskader dat gehanteerd moet worden. En stel je daar niet teveel bij voor, het gaat voornamelijk over (BASIS)faciliteiten, bijvoorbeeld dat er lokalen moeten zijn ipv buiten onder een boom lesgeven, dat er een wc is en dat er een bal aanwezig moet zijn om mee te kunnen spelen. Er zijn ongeveer twee onderdelen in deze standaard die gaan over lesgeven, leren en management en dat zijn degene waar ik me op zal gaan richten.
Wat nieuw voor mij was, is dat ik niet alleen Masaka district moet bedienen, maar ook nog 6 omliggende districten, waarvan een eilandengroep in Lake Victoria. In elk district zijn ongeveer 2 tot 3 CC's (Coordinating Centres) met elk een CCT (Coordinating Centre Tutor) die moet worden opgeleid. Elke CC is weer verantwoordelijk voor de nascholing van de leerkrachten van een flink aantal basisscholen (weet niet precies hoeveel, kom ik later op terug). De afstanden tussen deze CC's zijn helemaal niet zo vreselijk groot, maar de wegen zijn slecht (alleen dirt roads). Het is dus niet zo makkelijk om op een dag veel kilometers te maken. Dit betekent dat ik veel in de auto zit (vandaar de Unicef auto) en een aantal dagen achtereen van huis ben. Ik verblijf dan in guesthouses in de verschillende districten. Het leuke daarvan is natuurlijk wel dat ik veel van het land ga zien en veel mensen zal ontmoeten, zowel locals als westerlingen, omdat in deze guesthouses veel mensen verblijven die bij andere NGO's werken. Ze noemen dit dan ook 'going in the field'. Bij het aannemen van de chauffeurs is gelet op dat zij overal de weg weten, goed Engels spreken, weten wat Muzungu behoeftes zijn (zoals gezond eten en een schoon en veilig guesthouse met running water, zoals ze dat hier noemen) en boven alles prima chauffeurs zijn.
Woensdagmiddag hebben we op het VSO-kantoor in Kampala alle spullen verzameld en klaargezet, die we nodig hebben in onze huizen op de PTC-terreinen (Pabo's), zoals een gaskookstoestel, beddengoed, handdoek, ledlamp, keukengerei, maar ook een laptop, printer en dongel (jeuj!).
Donderdagochtend was het dan eindelijk zover; het vertrek naar mijn basis, CPTC Ndegeya in Masaka, de plek waar ik het komende jaar ga wonen en (van waaruit ! ik ga) werken. 's Ochtends vroeg al zat de principal (directrice van de CPTC Ndegeya) in een grote Afrikaanse jurk, samen met de chauffeur en de auto op me te wachten bij het VSO kantoor. Ze was heel vriendelijk en hielp met het inladen van de spullen. Na het oppikken van mijn eigen bagage bij het guesthouse gingen we op pad naar Masaka. Onderweg nog in Kampala stopten we bij een grote mall, om alle overige benodigde inkopen te doen. Dat was fijn, want zo konden principal Teopista en ik een beetje aan elkaar wennen :-). Ze had veel geduld met deze gespannen Muzungu en nam uitgebreid de tijd. It's totally your day, I want it to be good for you… bleef ze herhalen. Dat was wel geruststellend en tegelijkertijd ook wel ongemakkelijk, omdat ik toch wel een beetje verwend voelde.
Weer onderweg in de auto mocht ik genieten van Celine Dion-covers met panfluitbegeleiding, die de chauffeur trots op volume 'very loud' zette, haha! Ook ging ik op de foto bij de evenaar, het toeristisch hoogtepunt van Masaka. We haalden ook nog wat groenten en fruit op de open market, stalletjes naast de weg, waar de meest exotische spulletjes te krijgen waren. Mmmmm, uitproberen maar, hoewel de ananas me tot nu toe toch het beste smaakt.
Hoe dichter we Masaka naderden, hoe minder ontwikkeld (hoe zeg ik dit tactisch) het eruit ging zien… Pfff, best heftig.. Ik hoop dat het me lukt hier nog eens wat meer over te vertellen… Masaka zelf is een relatief klein stadje, maar heeft wel wat voorzieningen, zoals een bank, scholen, ontzettend veel kleine shopjes, eettentjes en zelfs een universiteit. We reden ongeveer 5 kilometer van Masaka town vandaan, alvorens we op het CPTC terrein kwamen, aan de andere kant van een flinke heuvel.
Fjieuw, dat was weer even slikken, en het begin van de cultuur schok, my goodness (zoals ze het hier netjes zeggen), niet echt idyllisch zeg maar.. Het is een kostschool en ik weet niet of je daarvan een voorstelling kunt maken, en dan van een Afrikaanse kostschool, maar het zijn eigenlijk allemaal kleine witte barakjes waar mensen in wonen, werken, waarin wordt lesgegeven, wordt gegeten, wordt gedoucht of waarin wordt geslapen (studenten blijven de hele week of langer).
Ik kreeg het huis naast de principal. De beste plek van het terrein dus. Een prima huisje met als je binnenkomt een huiskamer, achter een (zeer sobere) keuken, vanuit de woonkamer een gangetje naar de studeerkamer, douche (jeueueueueueeujjjjjj!), wc en slaapkamer. De studeerkamer hadden ze babyroze (?) geschilderd en de slaapkamer limoengroen, erg leuk! Voor de rest is alles wit en ze hadden lichthouten meubeltjes neergezet. Verder staat er een prachtig kitschie bankstel, mooi van lelijkheid. Ook hebben ze me een koelkast en stereotoren gebracht. Later was ik in het huis van de principal om thee met haar te drinken en zij heeft amper spullen in huis, alleen een tafel met een paar stoelen en een kast met wat paperassen, kun je nagaan hoe de rest van de collega's wonen. Ik moet zeggen dat ik het overal voelde steken, kreeg er buikpijn van. Het voelde daarom echt supergek om daarna doodleuk nogmaals het stadje in te gaan om de winkel leeg te kopen. Er zit echt een enorme gap in ontwikkeling qua spullen tussen wat wij westerlingen en zij Afrikanen hebben. Ik vind het echt een uitdaging om daar rustig onder te blijven. Al helemaal als deze lieve mensen er alles aan doen om het mij naar de zin te maken. Ik weet ook wel dat dat voor een heel groot deel komt, omdat ik VSO/Unicef representeer, maar toch. Het is de eerste keer dat Unicef deze districten begeleidt (en dus ook geld en andere middelen investeert), omdat zij in vergelijking met de noordelijker gelegen (post war) districten, nog relatief ontwikkeld zijn (kun je nagaan..), dus ze doen er werkelijk alles aan om Unicef te vriend te houden. Moeilijk om te ervaren dat zij zich noodgedwongen zo afhankelijk opstellen van deze hulporganisaties.
De afgelopen dagen heb ik al mijn tijd gespendeerd aan het inrichten van het huis, schoonmaken, koken, spullen aanschaffen en kennismaken met de mensen die nu al op het terrein zijn. Het is nog vakantieperiode, dus het is nog heel rustig, heeeeeeeeel rustig. Zo rustig dat ik vandaag besloot de omgeving te gaan verkennen met mijn chauffeur Wasswa en ook op zoek te gaan naar andere Muzungu's. Ik had een paar aanknopingspunten, dus wie weet ontmoet ik snel wat mensen in deze omgeving om, naast alle super vriendelijke collega's, ook wat Muzungu aanspraak te hebben. Daarom zit ik nu bij Frikadellen, een door een Deens echtpaar gerund eetcafe met gratis wifi (mits je wat bestelt), en een meetingpoint voor Muzungu's. Verder ga ik zo dadelijk nog even naar Backpackers Masaka, een guesthouse waarvan de jongeren die vrijwilligersprojecten doen met de Nijmeegse organisatie Be More hun basis hebben. De Nederlandse projectleiders wonen en werken hier permanent en ik wil ze graag ontmoeten om wat meer van de omgeving, het wonen en werken hier te leren, ook vanuit het westerse perspectief.
Misschien dat ik morgen nog wel even terug kom hier om wat foto's te uploaden…
Voor nu.. tot de volgende keer! Take care (zeggen ze hier bij het afscheid, beetje hetzelfde als houdoe!)
Liefs Linda
-
30 Januari 2012 - 13:43
Lenke:
wow Linda, heftig! Ik heet je van harte welkom in masaka, hier zijn veeeeel muzungu's, en Cafe frikadellen is alvast een goeie plek om te beginnen! Probeer zeker ook een keer hun BBQ op vrijdag, die is heel goed!
Succes, take care en het komt allemaal goed! -
30 Januari 2012 - 17:06
Mume Wako:
hey muzungu
nzuri kwamba umepata mahali ambapo kuna zaidi ya wazungu .... hivyo kufunga wewe tan ....
mume wako -
30 Januari 2012 - 18:54
Gerard En Marion:
Hey Linda,
Heel leuk om te lezen wat je allemaal
onderneemt en meemaakt. Lijkt ons
een zware, maar ook heel mooie en dankbare opdracht die je toebedeeld
is. We blijven je volgen vanuit het koude Holland (-2 overdag).
Veel succes en plezier!
Groetjes,
Gerard, Marion, Laura en Roel
-
31 Januari 2012 - 11:34
Linda Jakobs:
Jullie hebben nog reacties tegoed van mij op het vorige blog:
Tinke: Wow, leuk voor Leezan! Weer een meisje, wens haar veel geluk van me, ik heb jullie foto al bewonderd op facebook!
Leon: Nog even geduld en dan kun jij ook weer genieten van het Afrikaanse, op welke data hebben jullie de vlucht geboekt? Jullie komen toch wel echt langs he?
Saskia: Nogmaals gefeliciteerd Sas, ik had al zo'n vermoeden dat het helemaal goed zou komen! Super joh! En heel goed nieuws voor Mill ook!!!
Gonny Eussen en William: Wat super dat jullie zo meedenken! Heel fijn! We kunnen het beste even mailen via jakobslinda@gmail.com, dan spreken we het verder af.
Jik: Fijn dat je baan zo goed bevalt, ben ik blij om. En nog fijner om te horen dat het goed met je gaat…X Doe ze de groeten daar in Mercator. En jouw kleren zijn heeeeeel fijn, ik probeer er goed voor te zorgen, zodat jij ze weer een keertje aankan..
Ilse en Jikke: Vind het inderdaad ook heel prettig dat ze het zo goed voorbereiden, geeft veel vertrouwen!
Wie het leuk vindt om iets op te sturen (maar maak het niet te gek), dat kan op het volgende adres:
VSO Uganda, Linda Jakobs
Payton Mwanje
PO BOX 2831
Kampala
Uganda
Stuur het maar liever niet naar Masaka, want dan kan het er 2 maanden tot 2 jaar over doen, ze noemen het hier zelf daarom ook snailmail. Ik haal het zelf op in Kampala, dat schijnt te werken.
Doeg! -
31 Januari 2012 - 11:37
Susan:
Hey Linda,
Wat een mooi avontuur en ook heftig inderdaad. Zó veel herkenning! Geef het ff de tijd en je weet niet meer beter. Dan vraag je je af waarom mensen vinden dat het zo knap is wat je doet en dat het zo 'primitief' is waar je zit. Want voor jou is het dan de normaalste plek om te wonen. Maar het verschil in 'luxe' en spullen die jij hebt en zij niet, dat zal toch wel scheef blijven voelen. Maar ook daar vind je je weg zeker in.
Heel veel succes verder en geniet intens van alles wat je meemaakt!
Groetjes Susan -
31 Januari 2012 - 14:16
Shirley & Donald:
Hoi Linda!
Ik ben blij dat het goed met je gaat!
Wat een indrukken komen er op je af! Daar rustig onder blijven is inderdaad een grote uitdaging! Fijn dat de mensen zo lief voor je zijn, ik vind het super voor je dat je je dromen nu kunt waarmaken! Geniet ervan meid. Hier komt de bevalling in zicht... komende donderdag ben ik 35 weken! Echt super spannend!
Take care! Liefs, Shirley & Donald -
31 Januari 2012 - 15:01
Stephanie V Bethray:
Jeetje wat een verhaal, zal vast niet altijd makkelijk voor je zijn.
Hopelijk ontmoet je snel meer mensen. (komt vast goed bij frikadellen :-D) Maar het lijkt me wel erg leuk om zoveel nieuwe dingen te zien, net als die open market.
Groetjes! (leuke foto's!) -
31 Januari 2012 - 16:55
Evelyn:
Ha Lin,
Heftig allemaal, kan je dubbele gevoel helemaal voorstellen. Het maakt dat je de wereld ineens in een heel ander perspectief gaat zien lijkt me.
Succes daar met alles, liefs van tussen de verhuisdozen (ons nieuwe huis voelt ineens toch ook weer anders als ik jouw verhaal zo lees...)
Xx Evelyn -
31 Januari 2012 - 21:31
Fieke:
Hi Lin, Tjee...je maakt wat mee daar in Afrika! Masaka woon je dus nu, erg primitief als ik t zo hoor. Lijkt me ook zeker lastig en raar om school zo basic (understatement waarschijnlijk;-) mee te maken. Ik ben vandaag met niels, samen met Sjoerd, naar z'n nieuwe basischool geweest voor informatie over schooljaar (dat voor niels half maart begint). Ook even samen met Niels in klasje geweest kijken. Er wordt veel aan gezondheid en sportiviteit gedaan. Ook veel aandacht aan persoonlijke ontwikkeling 9soms in kleine groepjes afgestemd meer vrijheid of meer begeleiding). Klonk iig allemaal erg goed. goed gevoel over...als ik jou verhaal lees, besef ik ook hoe bevoorrecht we hier zijn!!
Wens je veel sterkte met alles, pas goed op jezelf en vooral....GENIET van deze superervaring! veel liefs Fieke -
04 Februari 2012 - 17:45
Ilse:
Ha Lin,
Leuk om de update van je avonturen weer te lezen. Nu gaa het werk ook concreet worden. Het is altijd lastig van tevoren goed in te schatten o.b.v. de verhalen. In ieder geval leuk dat je nu kan gaan rond toeren. Ik hoop van harte dat je een eigen "Linda sausje" kan aanbrengen op kwaliteit van het onderwijs in Uganda, ook al is dit maar beperkt. Hier in Nederland is het lekker koud, een groot verschil met de temperatuur daar. Hopelijk spreken we elkaar snel!
Liefs, Ilse -
06 Februari 2012 - 20:22
Saskia:
hoi lin, het is niet te geloven, maar je bent al weer bijna een maand weg...
Een maand waarin je veel nieuwe dingen hebt gezien, vele indrukken hebt opgedaan en actief bezig bent geweest. Geniet van de dingen die je doet, want de tijd vliegt!!
Ik vind het geweldig om je verhalen te lezen. Wanneer schrijf je weer wat nieuws. Kan niet wachten. Dikke kus -
07 Februari 2012 - 18:12
Pim:
Ha Linda,
Ik dacht, eens ff kijken hoe het Linda daar vergaat in Uganda. Mijn god, wat een verhaal! Tja, zo te lezen een echte uitdaging en je flexibiliteit is al enkele malen op de proef gesteld. Keep your head up! Goed te lezen dat je geniet van alles wat je daar wel hebt en lacht om hetgeen je daar niet hebt. Succes met het opstarten van je werkzaamheden.
Hoe smaken Deense Frikandellen!? :-)
Groetjes, Pim -
12 Februari 2012 - 13:58
Karin Verbruggen :
hoi linda wat een leuke site wij hoorde van jullie pap dat je daar was ze komen ook bijna vertelde ze ons wel ver van huis he... groetjes uit wilbertoord piet karin wouter en marieke verbruggen -
29 Maart 2012 - 19:57
Leonie Vd Cruijsen:
Hoi Linda, wat gaaf zeg dat je zo ver weg bent!
Ik wens je nog een geweldige tijd toe daar!
Gr Leonie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
