Unicef introductie en verhuizen naar Masaka

Beste volgers van het Uganda avontuur,

Het is alweer een week geleden dat ik mijn vorige blog schreef, maar het voelt als een maand. Want een avontuur dat is het… Er gebeurt zoveel; leuke, fijne, indrukwekkende momenten, maar ook minder fijne momenten, waarbij de cultuurshock die ik ervaarde toen ik aankwam in Masaka, toch wel de meest intense was. Ik zal jullie erover vertellen, maar eerst wat meer over het begin van de week op het kantoor bij Unicef.
Afgelopen maandag, dinsdag en woensdag kregen we voorbereidende dagen over het project van Unicef. Het klinkt misschien als een boel voorbereiding, eerst VSO in country training en nu dit weer. Maar de introductie bij Unicef was puur gericht op het landelijke project waarbinnen Trees, Cynthia en ikzelf en nog 8 anderen die er al een tijdje zijn deelnemen. En dat was echt nodig. De informatie die ik over het project vanuit Nederland heb gekregen, was namelijk minimaal en liet veel ruimte voor interpretatie. Ik wist dat ik op een soort Pabo zou komen te wonen en werken en dat ik een rol zou krijgen in de implementatie en kwaliteitszorg van de nascholing van basisschoolleerkrachten. Mijn verwachting was dat ik dat zou doen vanuit Masaka CPTC (Core Primary Teacher College, vergelijkbaar met een Pabo dus en mijn basis), en dat ik van daaruit scholen en trainingscentra zou bezoeken.
Op kantoor bij Unicef hoorden we van Emmi, een pittige Deense die het project aanstuurt vanuit Kampala dat het ietsje anders zou gaan lopen, geen probleem hoor, alleen maar leuk, maar ik moest wel even slikken...
De bedoeling is namelijk dat ik de trainingscentra voor nascholing van basisschoolleerkrachten (die al bestaan) ga begeleiden bij implementatie en kwaliteitszorg (hé, dat klopt dus :-)) van hun trainingen aan leerkrachten en management, zodat deze basisscholen uiteindelijk beter kunnen voldoen aan de BRMS (Basic Requirements Minimal Standards). Dit is dus ook meteen het kwaliteitskader dat gehanteerd moet worden. En stel je daar niet teveel bij voor, het gaat voornamelijk over (BASIS)faciliteiten, bijvoorbeeld dat er lokalen moeten zijn ipv buiten onder een boom lesgeven, dat er een wc is en dat er een bal aanwezig moet zijn om mee te kunnen spelen. Er zijn ongeveer twee onderdelen in deze standaard die gaan over lesgeven, leren en management en dat zijn degene waar ik me op zal gaan richten.
Wat nieuw voor mij was, is dat ik niet alleen Masaka district moet bedienen, maar ook nog 6 omliggende districten, waarvan een eilandengroep in Lake Victoria. In elk district zijn ongeveer 2 tot 3 CC's (Coordinating Centres) met elk een CCT (Coordinating Centre Tutor) die moet worden opgeleid. Elke CC is weer verantwoordelijk voor de nascholing van de leerkrachten van een flink aantal basisscholen (weet niet precies hoeveel, kom ik later op terug). De afstanden tussen deze CC's zijn helemaal niet zo vreselijk groot, maar de wegen zijn slecht (alleen dirt roads). Het is dus niet zo makkelijk om op een dag veel kilometers te maken. Dit betekent dat ik veel in de auto zit (vandaar de Unicef auto) en een aantal dagen achtereen van huis ben. Ik verblijf dan in guesthouses in de verschillende districten. Het leuke daarvan is natuurlijk wel dat ik veel van het land ga zien en veel mensen zal ontmoeten, zowel locals als westerlingen, omdat in deze guesthouses veel mensen verblijven die bij andere NGO's werken. Ze noemen dit dan ook 'going in the field'. Bij het aannemen van de chauffeurs is gelet op dat zij overal de weg weten, goed Engels spreken, weten wat Muzungu behoeftes zijn (zoals gezond eten en een schoon en veilig guesthouse met running water, zoals ze dat hier noemen) en boven alles prima chauffeurs zijn.

Woensdagmiddag hebben we op het VSO-kantoor in Kampala alle spullen verzameld en klaargezet, die we nodig hebben in onze huizen op de PTC-terreinen (Pabo's), zoals een gaskookstoestel, beddengoed, handdoek, ledlamp, keukengerei, maar ook een laptop, printer en dongel (jeuj!).
Donderdagochtend was het dan eindelijk zover; het vertrek naar mijn basis, CPTC Ndegeya in Masaka, de plek waar ik het komende jaar ga wonen en (van waaruit ! ik ga) werken. 's Ochtends vroeg al zat de principal (directrice van de CPTC Ndegeya) in een grote Afrikaanse jurk, samen met de chauffeur en de auto op me te wachten bij het VSO kantoor. Ze was heel vriendelijk en hielp met het inladen van de spullen. Na het oppikken van mijn eigen bagage bij het guesthouse gingen we op pad naar Masaka. Onderweg nog in Kampala stopten we bij een grote mall, om alle overige benodigde inkopen te doen. Dat was fijn, want zo konden principal Teopista en ik een beetje aan elkaar wennen :-). Ze had veel geduld met deze gespannen Muzungu en nam uitgebreid de tijd. It's totally your day, I want it to be good for you… bleef ze herhalen. Dat was wel geruststellend en tegelijkertijd ook wel ongemakkelijk, omdat ik toch wel een beetje verwend voelde.
Weer onderweg in de auto mocht ik genieten van Celine Dion-covers met panfluitbegeleiding, die de chauffeur trots op volume 'very loud' zette, haha! Ook ging ik op de foto bij de evenaar, het toeristisch hoogtepunt van Masaka. We haalden ook nog wat groenten en fruit op de open market, stalletjes naast de weg, waar de meest exotische spulletjes te krijgen waren. Mmmmm, uitproberen maar, hoewel de ananas me tot nu toe toch het beste smaakt.
Hoe dichter we Masaka naderden, hoe minder ontwikkeld (hoe zeg ik dit tactisch) het eruit ging zien… Pfff, best heftig.. Ik hoop dat het me lukt hier nog eens wat meer over te vertellen… Masaka zelf is een relatief klein stadje, maar heeft wel wat voorzieningen, zoals een bank, scholen, ontzettend veel kleine shopjes, eettentjes en zelfs een universiteit. We reden ongeveer 5 kilometer van Masaka town vandaan, alvorens we op het CPTC terrein kwamen, aan de andere kant van een flinke heuvel.
Fjieuw, dat was weer even slikken, en het begin van de cultuur schok, my goodness (zoals ze het hier netjes zeggen), niet echt idyllisch zeg maar.. Het is een kostschool en ik weet niet of je daarvan een voorstelling kunt maken, en dan van een Afrikaanse kostschool, maar het zijn eigenlijk allemaal kleine witte barakjes waar mensen in wonen, werken, waarin wordt lesgegeven, wordt gegeten, wordt gedoucht of waarin wordt geslapen (studenten blijven de hele week of langer).
Ik kreeg het huis naast de principal. De beste plek van het terrein dus. Een prima huisje met als je binnenkomt een huiskamer, achter een (zeer sobere) keuken, vanuit de woonkamer een gangetje naar de studeerkamer, douche (jeueueueueueeujjjjjj!), wc en slaapkamer. De studeerkamer hadden ze babyroze (?) geschilderd en de slaapkamer limoengroen, erg leuk! Voor de rest is alles wit en ze hadden lichthouten meubeltjes neergezet. Verder staat er een prachtig kitschie bankstel, mooi van lelijkheid. Ook hebben ze me een koelkast en stereotoren gebracht. Later was ik in het huis van de principal om thee met haar te drinken en zij heeft amper spullen in huis, alleen een tafel met een paar stoelen en een kast met wat paperassen, kun je nagaan hoe de rest van de collega's wonen. Ik moet zeggen dat ik het overal voelde steken, kreeg er buikpijn van. Het voelde daarom echt supergek om daarna doodleuk nogmaals het stadje in te gaan om de winkel leeg te kopen. Er zit echt een enorme gap in ontwikkeling qua spullen tussen wat wij westerlingen en zij Afrikanen hebben. Ik vind het echt een uitdaging om daar rustig onder te blijven. Al helemaal als deze lieve mensen er alles aan doen om het mij naar de zin te maken. Ik weet ook wel dat dat voor een heel groot deel komt, omdat ik VSO/Unicef representeer, maar toch. Het is de eerste keer dat Unicef deze districten begeleidt (en dus ook geld en andere middelen investeert), omdat zij in vergelijking met de noordelijker gelegen (post war) districten, nog relatief ontwikkeld zijn (kun je nagaan..), dus ze doen er werkelijk alles aan om Unicef te vriend te houden. Moeilijk om te ervaren dat zij zich noodgedwongen zo afhankelijk opstellen van deze hulporganisaties.
De afgelopen dagen heb ik al mijn tijd gespendeerd aan het inrichten van het huis, schoonmaken, koken, spullen aanschaffen en kennismaken met de mensen die nu al op het terrein zijn. Het is nog vakantieperiode, dus het is nog heel rustig, heeeeeeeeel rustig. Zo rustig dat ik vandaag besloot de omgeving te gaan verkennen met mijn chauffeur Wasswa en ook op zoek te gaan naar andere Muzungu's. Ik had een paar aanknopingspunten, dus wie weet ontmoet ik snel wat mensen in deze omgeving om, naast alle super vriendelijke collega's, ook wat Muzungu aanspraak te hebben. Daarom zit ik nu bij Frikadellen, een door een Deens echtpaar gerund eetcafe met gratis wifi (mits je wat bestelt), en een meetingpoint voor Muzungu's. Verder ga ik zo dadelijk nog even naar Backpackers Masaka, een guesthouse waarvan de jongeren die vrijwilligersprojecten doen met de Nijmeegse organisatie Be More hun basis hebben. De Nederlandse projectleiders wonen en werken hier permanent en ik wil ze graag ontmoeten om wat meer van de omgeving, het wonen en werken hier te leren, ook vanuit het westerse perspectief.
Misschien dat ik morgen nog wel even terug kom hier om wat foto's te uploaden…
Voor nu.. tot de volgende keer! Take care (zeggen ze hier bij het afscheid, beetje hetzelfde als houdoe!)

Liefs Linda