Eerste twee weken werken en the African rhythm!

Hallo weer alle trouwe volgers!

Het is alweer twee weken geleden sinds het vorige blog en ik voelde me al een beetje schuldig dat ik vorige week niets heb geschreven. Ik denk dat er te weinig rust was om er eens echt even goed voor te zitten. Het gaat hier allemaal wat langzamer aan dan thuis, maar ik betrap me erop dat ik eigenlijk wel altijd bezig ben; met werk (vooral nog veel uitpluizen hier en de mensen leren kennen met wie ik heb te maken en gelukkig ook al op pad naar trainingscentra, scholen en lokale overheden). Maar ook het huishouden (jaja) kost heel wat tijd hier. Alles gaat very slow, maar wel very intensief ;-), dus slow cooking en slow cleaning. Bovendien moet je hier echt wel heeeeel goed schoonmaken, anders komt er van alles (beestjes) je huis binnen en als ik ergens panisch voor ben.... Al met al kost het ‘gewone leven’ dus al heel wat tijd en dat is alleen maar goed, dan verveel ik me tenminste niet.

De afgelopen weken heb ik me al lekker op het werk kunnen storten. Ik ben samen met Humphreys op pad geweest, oftewel mister Deputy Principal Outreach (iedereen noemt elkaar hier bij de functienaam, iets met statusgevoeligheid, denk ik...). Mister DPO dus ;-) en ik hebben een aantal scholen bezocht, maar ook een paar trainingscentra waar workshops werden gegeven. Ik heb kennisgemaakt met functionarissen bij lokale overheden en gesproken met kinderen, leraren, headteachers, CCT’ers (trainers die de leerkrachten bijscholen) en inspecteurs. Dit is belangrijk, want dit zijn de mensen waarmee ik ga werken en tegelijkertijd de beneficiaries, zoals ze dat in ‘ontwikkelingssamenwerkingwereld’ zo mooi verwoorden; degenen die profijt moeten hebben van de ondersteuning. Bovendien heb ik deze periode weer hard nodig om een beeld te vormen van de achtergronden, het niveau en de behoeftes in ondersteuning. In februari en een gedeelte van maart werk ik dan ook vooral aan een needs assessment, een behoefteonderzoek om in beeld te brengen waar en op welk gebied de ondersteuning het hardst nodig is en hoe ik daar dan vervolgens bij kan aansluiten.
Er zijn een aantal zaken die volgens hen zelf aandacht nodig heeft en dat zijn; de implementatie van het nieuwe basisschoolcurriculum, het uitvoeren van continuous assessment en het voldoen aan de minimale kwaliteitseisen. Als ik doorvraag naar wat er dan precies niet loopt of wat ‘challenges’ zijn (hiermee wordt dan ’problemen’ bedoeld), komen ze niet veel verder dan het nogmaals opnoemen van de woorden ‘new curriculum’ en ‘continuous assessment’. Mijn eigen observaties en analyses (en ook die van collega’s) tot nu toe (maar laat ik nog een beetje voorzichtig zijn), is dat er weinig op begripsniveau gebeurd. Al van jongs af aan leren ze hier te memoriseren en repeteren (zeg maar gerust ‘stampen’), maar er wordt weinig tot niet geïnvesteerd in begripsvorming, laat staan toepassen, analyseren, verbanden leggen of oordeelsvorming. Dit betekent dat deze vaardigheden niet gewoon zijn in het persoonlijke, maar ook niet in het professionele leven. Met als gevolg dat wij westerlingen dan al snel geneigd zijn te denken dat ze hier ‘een beetje dom’ zijn, terwijl ze waarschijnlijk bepaalde vaardigheden niet hebben kunnen ontwikkelen.
Ik denk nu dat ik wil proberen hierin iets bij te dragen, omdat ik ervan ben overtuigd dat het ontwikkelen van vaardigheden als verbanden leggen en oordeelsvorming, heel belangrijk is om zaken te kunnen doorzien, wat kritischer te kunnen zijn en problemen (wel ja, challenges) beter aan te kunnen pakken. En dat is weer hartstikke belangrijk om een bestaan op te bouwen en wat verder te komen in het leven. Ik besef tegelijkertijd dat het super moeilijk is om hier wat aan te veranderen, want het zit zo hardnekkig in hun (onderwijs)systeem. Ik heb ook nog niet zo’n idee hoe ik het wil aanpakken, maar dat komt vast wel als ik wat meer heb gezien en wat meer heb uitgeprobeerd. Suggesties zijn altijd welkom!!

Wat op het moment nog een beetje roet in het eten gooit, is dat het financieel systeem van UNICEF helemaal plat ligt (al drie weken) en we tot nu toe alleen maar dichtbij huis konden werken, omdat de PTC (teachercollege/pabo) de diesel zelf bekostigd. Pas als de fondsen van UNICEF vrij komen, kunnen we meer diesel kopen en de verder gelegen districten bezoeken. Gelukkig heb ik ook in de PTC genoeg te doen, ik moet nog veel lezen (curriculum primary school en PTC, verschillende handboeken die curriculumvernieuwing moeten begeleiden, etc.,etc.) en ik maak ondertussen kennis met steeds weer nieuwe pre-service tutoren (pabo docenten) die langzaamaan binnen druppelen. Het nieuwe schooljaar is twee weken geleden al officieel begonnen. Helaas zijn er nog niet veel studenten in de PTC, dit komt omdat de resultaten van de examens laat bekend zijn gemaakt en ze na bekendmaking pas weer aan het nieuwe jaar kunnen beginnen. Dit betekent dat ook de docenten zich nog nauwelijks laten zien. Het hele curriculum is onlangs vernieuwd, ik vraag me af of ze zich niet hoeven voor te bereiden, hmmmm bijzonder...Als het goed is beginnen ze a.s. donderdag, ik ben benieuwd!

Naast het werk, ben ik ook hard bezig om hier een ritme te vinden, nieuwe mensen te ontmoeten en de omgeving te verkennen. Dit gaat met vallen en opstaan en ik ben soms wat te ongeduldig, maar goed; daar wordt je hard van, zullen we maar zeggen!
Gelukkig heb ik afgelopen weken wat muzungu’s (toch wel heel fijn en nodig merk ik) leren kennen in Masaka, een aantal (zeer gelovige) Denen, Canadezen en een Amerikaans gezin. En ook een heel gezellige meid uit Antwerpen, ze heet Lenke en ze probeert met haar vriend Reggie hier een bestaan op te bouwen. Reggie woont en werkt nog in Brussel, dus die komt maar af en toe hiernaar toe. Hopelijk lukt het ze gauw iets op te zetten, zodat ze hier samen kunnen zijn.
Op woensdagavond houdt dit muzungunetwerkje een kaartavond (mijn god (daarover later trouwens ook meer), dan leer ik dat ook nog eens, en misschien ga ik het dan nog leuk vinden ook, want Linda en spelletjes dat combineert ook niet vlekkeloos, zeg maar...). Gisterenmiddag hield Lenke haar housewarmingparty en ik was ook uitgenodigd, helemaal leuk!!! Daarom ben ik dus met m’n fietsje naar Masaka town geklommen (!) en eerst maar onder de douche gesprongen, toen ik daar aankwam. Heerlijk gegeten (Reggie had Franse kaasjes en ander lekkers meegenomen uit Belgie, mmmm), gezellig gekletst (soms struggelen, omdat ik nog steeds niet heel tevreden ben over mijn Engels, maar goed). Toen iedereen weg was nog met z’n drieen een wijntje in de tuin en even fijn Nederlands/Belgisch gepraat. Leuke en fijne mensen!

Verder zie ik de VSO’ers ook regelmatig; vorig weekend ben ik al twee dagen terug naar Kampala geweest voor een etentje en ben ik met mijn mate Tommy op stap geweest.Tommy, een Ierse gepensioneerde schooldirecteur, zit in het zelfde project als ik en woont van alle mentoren het dichtst bij mij (2 uur rijden). Afgelopen zaterdag heeft Tommy me mee op sleeptouw genomen naar zijn oude Ierse vriendinnen Maura en Brigid in Masaka (letterlijk, want ze zijn 78 en 75 jaar), die al 40 jaar in Afrika wonen. We hebben daar heerlijk genoten van een gezellige high tea! Bovendien kreeg ik een hele set Miss Marple dvd’s te leen om ’s avonds te kijken op de laptop (mits er stroom is). ’s Middags gingen we naar het zwembad in Masaka bij hotel Tropical Inn, vergane glorie helaas, maar wel lekker om wat baantjes te trekken en te douchen (voor degene die nu een vermoeden krijgt:...scroll helemaal naar beneden en weer terug, haha).
Aankomend weekend ga ik weer het hele weekend naar Kampala. We hebben vrijdagavond een clustermeeting van VSO. Alle volunteers die in of dichtbij Kampala wonen komen elk kwartaal bijeen om samen nog een nevenproject op te zetten en om uit te wisselen over het werk. Ik blijf dan ook lekker van zaterdag op zondag in Kampala. Zaterdag gaat Tommy me leren hoe ik door de stad moet reizen met boda boda’s en matatoo’s (brommertjes en taxibusjes), dan is namelijk een kunst op zichzelf. En ja, ik kijk heel goed uit ;-) en draag een helm! Zondag ga ik Cris en Becky opzoeken, mijn maatjes van de Incountrytraining, die in een buitenwijk van Kampala wonen.
En zo komt ook het sociale aspect (waar ik me toch een beetje zorgen over maakte) al weer goed, fijn!

Vannacht en vanochtend trouwens de eerste tropische bui gehad, het is nu alweer een stuk koeler. Dit schijnt nog peanuts te zijn, want vanaf maart krijgen we pas ‘echte’ buien, ik ben benieuwd en laat me verrassen.
Rest dan nu nog de ‘challenge’ dat de stroom iedere paar uur uitvalt en ik mijn laptopjes en telefoon niet kan gebruiken/opladen en ’s avonds in het (pikke)donker zit (wat een uitvinding die ledolielampjes!).
Maar nog erger... ja nu komt het... ik heb al de hele week geen (stromend) water... en ik leef nog! Knap he? Die african shower is zo gek nog niet!
Was dat alles? Ja, dat was alles, voor nu tenminste.. komt helemaal goed dus!

Tot de volgende keer!
XXXXX Linda